Het is met een zwaar gemoed dat ik hier sta om afscheid te nemen van een buitengewoon mens en erelid van onze vereniging , Jac Brosens.
Als voorzitter van "Eikels worden Eiken", voel ik een diep respect en dankbaarheid voor Jac, waarvan zijn niet geringe nalatenschap ons voorgoed zal bijblijven.
Jac was niet alleen het oudste lid van onze vereniging, maar ook een onvermoeibare hoeksteen van onze club. In 1974 sloot hij zich aan bij de Handboogsportvereniging, waardoor hij niet alleen de vereniging, maar ook de sport zelf met zijn passie en toewijding verrijkte.
Zijn liefde voor de vereniging was onmiskenbaar; het was als een tweede thuis voor hem. Hij sprak vol trots over onze vereniging, met een diepe genegenheid voor haar geschiedenis en haar betekenis in de gemeenschap van Zundert. Jac kon goed discussiëren, met name over de technische zaken van de handboogsport. Maar zijn toewijding ging verder dan alleen woorden; hij was een zeer actief lid dat altijd bereid was om anderen te ondersteunen en te inspireren.
En ondanks diverse tegenslagen, stond Jac vooraan in de strijd om ons voortbestaan te waarborgen. Hierdoor kon "Eikels worden Eiken" blijven bestaan en in menig wedstrijd grote resultaten boeken. Zijn vastberadenheid en liefde voor de sport waren van onschatbare waarde en zullen voor altijd in onze herinneringen voortleven.
Jac's enthousiasme voor het handboogschieten was aanstekelijk. Hij geloofde in de zuiverheid van de sport, waar kracht en concentratie samenkomen in één enkel moment van perfectie. Voor Jac ging het niet alleen om het schieten zelf, maar ook om de gemeenschap en de sportieve geest die onze vereniging zo speciaal maakt.
Terwijl we hier vandaag samen zijn om Jac te eren en te herinneren, laten we zijn nalatenschap vieren. Laten we zijn voorbeeld volgen, door onze passies na te streven met dezelfde toewijding en liefde die Jac altijd heeft getoond. Hij mag dan niet langer bij ons zijn in de fysieke zin, maar zijn geest zal voor altijd voortleven in onze harten en in de ziel van "Eikels worden Eiken".
Rust zacht, lieve Jac. Je hebt ons verrijkt met je aanwezigheid en je zult altijd in onze gedachten blijven.
(Gesproken door voorzitter Michel Werneri bij het afscheid van Jac op 25 april 2024 in de Sint Anna Kapel in Zundert)
___________________________________________
(Hieronder een e-mail van een oud (jeugd)lid met warme woorden vanuit Nieuw Zeeland)
Ik moet zeggen dat dit al een behoorlijke tijd geleden is, en helaas zijn de omstandigheden niet beter. Maar vaak gaat dit zo, via bruiloften en begrafenissen…
Vandaag kreeg ik via mijn moeder te horen dat Jac is overleden. Dit bericht bracht even heel veel herinnering terug en dusdanig vond ik dit zeker de moeite waard om te reageren, en ik zou het zeker op prijs stellen als dit bericht met Leo en gegadigden zou kunnen worden gedeeld.
Dus hierbij, mijn condoleances aan de familie. En de club, en zijn vrienden. Ik geloof dat het rond het jaar ‘98 was sinds mijn laatste contact met Eikels worden Eiken, maar ik kijk nog steeds met veel plezier terug aan alle tijd bij de club. En Jac heeft daar zijn steen behoorlijk aan bijgedragen. Wetenschap was zeker zijn insteek- ik kan me nog een mooie avond bij hem thuis herinneren met een sterrenkijker, foto’s van Jupiter en Saturnus, en night vision goggles (die waren toendertijd behoorlijk uniek!), en uiteraard de Noord Zuid verschietingen en alle andere activiteiten waar Jac zich mee bezig hield voor de club. Die tijd bij de club heeft een hele positieve indruk gehad op mijn leven, tijdens een tijd waar dat zeker nodig was.
Zoals sommige zullen weten woon ik nu 20 jaar in Nieuw Zeeland, en heb het hier prima naar mijn zin. Zelfs een tijdje met handboog schieten bezig geweest (dezelfde boog van vroeger), maar momenteel is het leven een beetje te druk daarvoor. Ik werk momenteel in het ziekenhuis (voor Otago en Southland, twee provincies samen ter grote van Nederland, maar met 300k mensen) waar ik vermogensbeheer doe, en heb een eigen bedrijfje waar ik voor de lokale hoge school vakken begeleid (verslagen nakijken en studenten begeleiden).
We zijn een aantal keer naar Nederland geweest, en ik heb mijn vrouw (Belinda) en kinderen (Marieke (18) en Willem (13)) de club laten zien, maar helaas is het nooit samengevallen met een training dag. Wellicht de volgende keer… daar zal nog wel een paar jaar overheen gaan, onze laatste vakantie in Europa was 2023.
Ik laat het hier bij. Mijn medeleven aan de familie en vrienden van Jac, hij zal gemist worden, zelfs van de andere kant van de wereld.
Met vriendelijke groet,
Hugo Zaat
